بخشی از متن:
وجودگرایی شاخه ای ازعلم فلسفه می باشد که برای نخستین بار در اروپا توسط مارتین هایدگر وسارتر بیان شد. البته آنها هرگز خود را روان شناس نمی دانستند واین نظریه در حوزه فلسفه توسط  بزرگترین فلاسفه قرن 19 و20 مطرح شد.

درمان وجودی به عنوان بهترین رویکرد فلسفی در درمان مانند روش های دیگر درمانی مبتنی بر یک اصول و مدل سیتماتیک نیست،بلکه بیشتررویکردی فلسفی وانتزاعی در مورد جهان اطراف فرد و جهان خود فرد می باشد.

روان درمانی وجودی به معنا و موضوعات مهم زندگی می پردازد و مفاهیمی مانند مرگ و زندگی،آزادی،مسولیت پذیری در قبال خود و دیگران ومعنا یابی را دربردارد.روان درمانی وجودی بیش از درمان های دیگر به آگاهی انسانها پرداخته و آنها را وا می دارد تا آن سوی مشکلات و وقایع روزمره را ببینند.در این نظریه انسان ها آزاد هستند تا انتخاب کنند وطرحی را برای زندگی خود بریزند ومسول رفتار خود باشند.

روان درمانی وجودی از پدیدارشناختی تاثیر پذیرفته وتوسط فرانکل و رولومی گسترش یافته. گروه وجودی مانند یک جهان کوچک در درون جهان بزرگتری که ما در آن زندگی می کنیم می باشد.بدین صورت که در یک گروه وجودی اعضا یکدیگر را ملاقات می کنند و در دغدغه ها و نگرانی های وجودی شان سهیم می شوند.دریک گروه وجودی ،اعضا تعهد می دهند که در سفری به مدت یک عمر به خود اکتشافی (خودکاوشی=باعث آگاهی بیشتر افراد می شود). این سفر سه هدف عمده را دربر می گیرد:  توانا کردن افراد برای اینکه با خودشان رو راست و صادق باشند - دیدگاه خودشان را از جهان اطراف گسترش دهند. - معنایی برای حال وزندگی آینده خود درنظر بگیرند.