در حقیقت بازی جزئی از زندگی انسان از بدو تولد تا زمان مرگ است. در ابتدا بازیچه بشر دستکاری مواد و اشیای خام و طبیعی به دست آمده از طبیعت بود. به دست گرفتن قطعه ای ازسنگ، حرکت دادن آن و سرانجام غلتاندن یا پرتاب آن برای انسان غارنشین نوعی بازی محسوب می شد. با افزایش رشد ذهنی انسان و تسلط پیش رونده او بر طبیعت محتوای بازی های او نیز غنی تر شد. از این زمان انسان اشیا را به خواست خود تغییر داد تا بتواند اندیشه خود را در ابداع بازی هایش وارد کند. اختراع زبان برای انتقال اندیشه ها و تشکیل جوامع بزرگتر تبادل اطلاعات را در میان مردم آسان تر ساخت و سبب ابداع بازهای جمعی و بدیع از سوی بشر شد. در واقع با اختراع زبان بازی های خلاقانه تری ابداع شد و سرانجام اختراع خط نیز دست ما را در کنکاش برای آشنایی با بازی های دیگران و ثبت آنها بازتر کرد.

در ایران باستان نیز بازی به عنوان یکی از شیوه های آموزشی مورد توجه بزرگان و اندیشمندان بوده است. آموزگار بزرگ، زرتشت به مردم سفارش می کرد که خردسالان خود را از راه آموزش بازی های گو ناگون توانمند و نیرومند سازند. بر همین اساس بوده که ایرانیان کهن از پنج تا بیست سالگی به فرزندان خود سوارکاری، تیراندازی، شمشیربازی، نیزه بازی، شطرنج بازی و مانند اینها را می آموختند. 

همچنین مروری بر ادبیات غنی ایران به ما نشان می دهد که نقش بازی در آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان این مرز و بوم از دیرباز مورد توجه بزرگان و خردمندان بوده است. در عصر حاضر به دلیل فراهم آمدن ابزارهای الکترونیکی بازی های انسان حالت منفعلانه تر و کم تحرک تری به خود گرفته اند. متأسفانه بازی های امروزی به جهت منفعلانه بودن بسیاری از کارکردهای بازی های کهن من جمله تقویت قوای جسمانی را ندارند. همچنین با گسترش بازیهای رایانه ای و عدم توجه به بازی های پرجنب و جوش قدیمی رفته رفته باید شاهد از یاد رفتن بازی های کهن و فراموش شدن آنها باشیم.